PRINS WILLEM GEORGE FREDERIK VAN ORANJE EN NASSAU. 189
Onbeschrijfelijke droefheid veroorzaakte de doods
tijding in de Nederlandsche kolonie te Hampton Court,
en aan het hof van ’s Prinsen zuster Louise te Brunswijk.
Hartstochtelijk deelde Prinses Mary die smarteenzelfde
drama als vóór ettelijke jaren dat van Prins „Loulou”
en Prinses „Baby” Niettegenstaande de wederzijdsche
liefde van Prinses Mary en Prins Frederik achtte men
een huwelijk onder de toenmalige omstandigheden
ondenkbaar: de zoon van den uit zijn vaderland ver
bannen, van zijn Staten en bezittingen beroofden Oranje
was geen partij voor de dochter van den beheerscher
van Groot-Brittannië. Het had al moeite genoeg gekost,
eer Koning George toestemde in een geheime verloving,
welke pas later, wanneer de kansen ten gunste van
het Huis van Oranje mochten keeren, kon openbaar
worden. De jonge lieden hadden al hun hoop gesteld
bevolking verdrong zich om de katafalk van den Vorst,
wiens lijk twee dagen later in het toenmalige klooster
der Erimitani werd bijgezet. Een schitterende stoet
bracht het lijk daar heenSlechts een eenvoudige zerk
dekte zijn graf.
De doodstijding, welke eerst den llden te Weenen
bekend werd, verspreidde algemeene ontsteltenis. Het
Hof nam den rouw aan. De Oostenrijksche en de
Duitsche couranten getuigden hoog ter eere van den
vorstelijken held, die aan koelbloedigheid paarde een
werkzamen geest, een altijd gelijkmatige gemoedsge
steldheid, een juisten, scherpen blik en grootepersoonlijke
dapperheid. De Oostenrijksche minister Thugut vergeleek
Prins Willem George Frederik bij den beroemden
Eugen ius van Savoye.