PRINS WILLEM GEORGE FREDERIK VAN ORANJE EN NASSAU. 189 Onbeschrijfelijke droefheid veroorzaakte de doods tijding in de Nederlandsche kolonie te Hampton Court, en aan het hof van ’s Prinsen zuster Louise te Brunswijk. Hartstochtelijk deelde Prinses Mary die smarteenzelfde drama als vóór ettelijke jaren dat van Prins „Loulou” en Prinses „Baby” Niettegenstaande de wederzijdsche liefde van Prinses Mary en Prins Frederik achtte men een huwelijk onder de toenmalige omstandigheden ondenkbaar: de zoon van den uit zijn vaderland ver bannen, van zijn Staten en bezittingen beroofden Oranje was geen partij voor de dochter van den beheerscher van Groot-Brittannië. Het had al moeite genoeg gekost, eer Koning George toestemde in een geheime verloving, welke pas later, wanneer de kansen ten gunste van het Huis van Oranje mochten keeren, kon openbaar worden. De jonge lieden hadden al hun hoop gesteld bevolking verdrong zich om de katafalk van den Vorst, wiens lijk twee dagen later in het toenmalige klooster der Erimitani werd bijgezet. Een schitterende stoet bracht het lijk daar heenSlechts een eenvoudige zerk dekte zijn graf. De doodstijding, welke eerst den llden te Weenen bekend werd, verspreidde algemeene ontsteltenis. Het Hof nam den rouw aan. De Oostenrijksche en de Duitsche couranten getuigden hoog ter eere van den vorstelijken held, die aan koelbloedigheid paarde een werkzamen geest, een altijd gelijkmatige gemoedsge steldheid, een juisten, scherpen blik en grootepersoonlijke dapperheid. De Oostenrijksche minister Thugut vergeleek Prins Willem George Frederik bij den beroemden Eugen ius van Savoye.

Gedigitaliseerde gedrukte materialen Haags Gemeentearchief

Jaarboeken geschiedkundige vereniging Die Haghe | 1899 | | pagina 324