HAAGSCHE KOFFIEHUIZEN. 417 zonder baantje met succes waarnam, en die door zijn kenmerkende eigenschappen het voornaamste type van het café werd, was Willem. Deze man was lichamelijk en geestelijk voor zijn vak geschikt. Hij kon nl. van zijn lichaam gedurende ettelijke uren daags een machine maken, die stipt en onafgebroken bleef doorwerken, terwijl zijn hersens buiten de lichamelijke machine om, in voortdurende bezigheid waren. Dit machinale stelsel is wel geen uitvinding, het is een instinctmatige uiting die aan het vak eigen is, maar hij gehoorzaamde aan dien noodwendigen drang op geniale wijze. Hij had met het buffet een seinstelsel dat bestond uit verschillende wanklankenneus- en keelklankendof gemompel en hard uitgestootte gillen als van een stoom fluit; verder korte, geheimzinnige bijvoegingen, waaruit men aan ’t buffet met nimmer falende juistheid kon opmaken hoe een bestelling moest worden uitgevoerd bier met veel of weinig schuim; een dik of een dun sneedje brood; met veel of weinig boter; ham met, ham en ham met niet al te veel vet; koffie met of zonder room en niet te veel suiker. Voor al deze kleine caprices van het publiek had hij klankseinen die voor een oningewijde Chineesch waren. Voor het aanduiden van de kookgraden van een ei hield hij er een formeel kompas op na met de ver schillende streken Zacht, half zacht, zacht ten harde, zacht tegen hard aan, hard, heel hard, met de noodige tusschenliggende fijnere nuances. Hij kende daarenboven de intellectueele behoeften van zijn klanten; hij wist wie het Dagblad verkoos boven het Vaderland of alleen gediend was van de Rotterdammer. Zijn geheugen werd voor de grap wel eens op de 27

Gedigitaliseerde gedrukte materialen Haags Gemeentearchief

Jaarboeken geschiedkundige vereniging Die Haghe | 1906 | | pagina 423