Ik noem U zijne echte humaniteit, die ook de dienstbaren om
vatte; in de 17de eeuw eene veel grootere lofspraak dan in de
20ste. Zou men in de 17de wel vele uitspraken vinden als deze,
eveneens ontleend aan het Cluyswerck” (vs. 197):
Mij steeckt maer eene doorn, die ’k wouw mij niet en stack
lek hoor mijn’ kinderen berispen met gemack
Als leeghe praters doen, altoos met volle kaecken
Door en door zifteren van ander lieden saken;
Men scheldt haer ongevoel, en datse sonder stryd
Den korten uytslagh (toegift) van mijn afgeloopen tyd
En d’aller uren mij aenstaende uer van scheiden
Onmachtigh zijn geweest met eeren uijt te beiden.
Want, (segg ick tegens my) wat heeftse toch bedreven,
Die minder menschlickheit, daer om sij slavigh leven
En mij bedienen moet en waerom ick niet haer
Heeft haer’ voorouderen van over menigh jaer
Gemeen’ of eigen ramp soo heftigh overloopen,
Dat het kinds kinderen als met den hals bekoopen
En slaven onder mijn’ bevelen moeten zijn,
Dier bloed ontwijffelick soo goed is als het mijn;
Wat vader was ick, om mijn’ kind’ren af te slaen
Soud ickse niet soo geern in vrede laten gaen,
Als ickse geern behiel
Sy sochten vrij heit en gesagh aen eigen diss,
Lang meerderjaerighe dat kan haer mijn gewiss
Ten goede duijden, en wie en waerom ten quade?
Die ’t best begrijpen will, gae met sijn hert te rade.
Dit luydt als of daer stadt en land verloopen waer,
En of ter wereld d’een den and’ren noyt hier naer
Sien of ontmoeten sou. Maer hoort, besorgde vrinden,
Niet heel een straete weeghs en isser scheid te vinden
Van ’t oud’ aen ’t niewe huys; wy sien en hooren schier
Malkanders allerminst bewegen of getier (geluid),
En waeren w’ in Parijs, wy hieten naeste buren.
God gev’ het wederzyds geluckelick te duren.
CONSTANTIJN HUYGENS.
121
in