T
179
kerk), zal zeer waarschijnlijk de oude begraafplaats weder voor ’t
eerst oogluikend als doodenakker geregeld zijn benut.
Het jaar van hernieuwde ingebruikstelling was dus niet met zeker
heid aan te wijzen en het gelukkig toeval, dat zoo vaak licht in
duistere vraagstukken brengt, liet op zich wachten.
Toch was het me in eenig opzicht gunstig. Snuffelende in de
registers en rekeningen der oude Haagsche buurtvereenigingen,
werd al spoedig de hoop bij mij levendig, daarin nog iets aan te
treffen aangaande het merkwaardige Eikenduinen, waaromtrent,
het behoeft na het bovenstaande nauwelijks gezegd, nog zooveel
te vragen o verbleef.
Voor een daartoe in te stellen onderzoek behoorden, naar het
me voorkwam, het eerst in aanmerking te komen de buurtboeken
van het Westeinde. En wel om dubbele reden.
Ten eerste lag deze buurt het meest nabij het oude kerkhof van
Eikenduinen en het scheen me voor-de-hand-liggend, dat, zoo het
streven, om aldaar te begraven in Den Haag zich uitte, dat hier
dan wellicht het meest duidelijk waarneembaar moest zijn, waar
de afstand het minst een bezwaar was.
Maar bovenal gold het vermoeden, dat het Westeinde wel de
meest Katholieke buurt zou geweest zijn, gelijk het nog heden door
zijn instellingen en winkelzaken beelden en kerkornamenten
een eigenaardig Roomsch cachet heeft. Deze overtuiging was gegrond
op het feit, dat in de eerste tijden, toen de openlijke uitoefening
van den Katholieken godsdienst verboden was, zich daar heimelijk
een vergaderplaats der Roomschen bevond; en in de eerste periode
na den Munsterschen vrede was de z. g. n. kapel van den Spaan-
schen gezant (nu Engelsche ambassade) de plaats, waar ze hun
gemeenschappelijke godsdienstoefeningen hielden, terwijl nog boven
dien van de vier voormalige vrouwenkloosters zich twee in het
Westeinde bevonden hadden. En waar nu juist bij de Katholieken
steeds het streven tot uiting komt, de geheiligde plaatsen van vroeger
wederom in bezit te krijgen en in eere te houden, vermoedde ik
juist in het Westeinde een meer overwegend Katholieke bevolking
te vinden, bij wie de gehechtheid aan Eikenduinen als begraafplaats
het duidelijkst aan den dag zou komen.
Jammer genoeg is er van de oudste bescheiden uit het archief
dier buurtvereeniging weinig meer overgebleven. In de oudste
HAAGSCHE BEGRAAFPLAATSEN.
