54
sorgvuldighen geregeltheid voorgestelt ende naghelaten hebben?
Inderdaed, het laet sich onder ons veeltijds aehhooren, alsoff er
meer gehuylt oft geschreeuwt dan ghesonghen werdeDe
Toonen luyden dwars onder een, als gevogelte van verscheiden
becken. De maten strijden, als Putemmers, d’een dalende soo veel
d’ander rijst. Daer werd om ’t seerste uytgekreten, als of ’t een
sake van overeenstemminge ware, ende dat het de meeste souden
wegh draeghen, met diergelijcke onhebbelickheden meer; sulcker
wij, voor seker, de geringste niet en souden dulden in eenig ander
tijdelick doen, van klein belangh, ten aensien van ’t gene wij in
desen voor Gods aengesicht te betrachten hebbenNu moet
men bekennen, dat de slechtste der Gemeente, die in desen meesten
deel oorsaeck vande ongeregeltheid zijn, eenighe onschuld toe
komt. Wij hebben weinigh min wijzen als Psalmendaer onder
zijnder sommige vrij ongemeen ende van onhandsame toonen, voor
den onervarenen. ’t Is dan mede niet vreemd, sooder in ghedoolt
werdt. Want also vrome luyden meestendeel eene verkiesinge bij
haer hebben van ettelicke Psalmen, die sij achten haere gheleghent-
heden best te passen, ende niemant geern de vrucht ende den troost
van die heylige Woorden wil ontbeeren, om de hardigheyd van
de noten, daerse op getoont staen, gebeurt het onder de hand,
dat de slechte, onghevoelick, de Noten die hun beswaerlixt vallen,
in andere verwisselen, ende sulcx, in ’t doen van haere Ambachten,
daer aen gewennen, dat sij, ter Kercke komende, geensins daeraf
te drijven en zijn: daer uyt dan tusschen haer, ende den ghenen
die den rechten sang houden, dat wreede, strijdige gheschill onstaet,
daerteghens sich alle Voorsangers te bersten souden schreeuwen,
eer sij het te boven quamen.” Als het kerkgezang door het orgel
begeleid wordt, zal daarin verandering komen.
liet betoog, dat zich met genoegen laat lezen, wordt, als bijna
alle werken van dien tijd, ontsierd door de vele Grieksche en
Latijnsche citaten, al worden zij dan ook vertaald.
Huygens liet zijn werkje niet dadelijk drukken, maar zond het
manuscript aan een paar Haagsche predikanten, nl. aan Streso en
Lootius, en aan zijne vrienden Hooft en Barlaeus, om er hun oordeel
over te hooren. Maar ook daarna bleef het vooreerst ongedrukt.
Toen hij echter in November 1640 met den Prins te Groningen
was en bij eene godsdienstoefening in de Martini-kerk het fraaie
HET LEVEN VAN CONSTANTIJN HUYGENS.
