65
„vostre pretendue maistresseJ’. Anna Morgan is in 1646 hertrouwd
met Walter Strickland, den afgevaardigde van het Parlement bij
de Staten-Generaal.
Den nden Mei vertrokken Huygens’ twee oudste zonen, Constantijn
en Christiaan, naar Leiden, om er hunne opvoeding te voltooien
en er een tijd lang in de rechten te studeeren, zooals hun vader
ook gedaan had. Zij kwamen daar aan huis bij een Italiaan, Para-
vicino, bij wien niets dan Italiaansch, Fransch en Engelsch werd
gesproken en waar zulk eene strenge orde heerschte, dat de jongelui,
die met groote vrijheid waren opgevoed, er tegen opkwamen. Zij
legden zich verder ook op wiskunde en teekenen toe.
Den 27sten Mei trok Fluygens met den Prins te velde. Evenals
het vorige jaar ging de tocht naar Vlaanderen, met het grootsche
doel Antwerpen te nemen. Het Fransche leger hield zich op in de
nabijheid van Duinkerken, terwijl verscheidene Spaansche legers
de pogingen der bondgenooten moesten beletten. Windstilte en
tegenstroom verhinderden echter den Prins op een gunstig oogenb'.ik
zijne troepen te IJzendijke te doen landen, en zoo moest de aanval
voorloopig worden opgegeven. Toen het Fransche leger eenige
voordeelen behaald en zich bij dat der Staten had aangesloten,
zou de poging worden hervat; de Prins bracht zijn leger over de
Schelde, maar de Franschen weigerden mee op te trekken, de
vijand vertoonde zich in groot aantal en de aanslag mislukte voor
de tweede maal. Dit was des te meer te betreuren, omdat men
met recht kon vermoeden, dat de bevolking van Antwerpen zich
gaarne bij de overwinnaars zou hebben aangesloten. Nu trok de
Prins snel terug en stond twee dagen na het overtrekken van de
Schelde, nl. den 5den October, voor Hulst. In weerwil van het
late jaargetijde, werd het beleg voor de stad geslagen, de rondom
liggende forten werden spoedig genomen en den 4den November
gaf de sterke vesting zich over. Het prachtige herfstweer had de
krijgsverrichtingen bijzonder begunstigd.
Tijdens den veldtocht, nl. den i^den Juni, stierf Huygens’oudere
ambtgenoot Junius in den Haag. De beide collega’s hadden het
nooit bijzonder goed met elkander kunnen/ vinden en Huygens wist
den Prins te bewegen, geen opvolger van Junius te benoemen.
Waarschijnlijk had hij twee redenen, om daarop aan te dringen;
hij wenschte nl. dat zijn oudste zoon Constantijn later de plaats
5
HET LEVEN VAN CONSTANTIJN HUYGENS.
