JOANNES VOLLENHOVE.
76
God had evenwel in Zijn raad anders besloten, daar
het leven van Willem III welhaast zou worden weg
genomen. Den 4den Maart 1702 reed hij op zijn geliefd
paard door het park van Hampton Court en wilde
gaan galoppeeren toen het dier juist op een molshoop
staptehet struikelde, viel op de knieën, de koning bui
telde van het paard en brak het rechter sleutelbeen.
18 Maart voelde hij zijn eindenaderen; zijn verstande
lijke vermogens waren geen oogenblik beneveld, onver
schrokken zag hij den dood tegemoet en blies den vol
genden morgen tusschen 7 en 8 uur den laatsten adem
uit. Wat Engeland geworden was had het middelijkerwijs
aan hem te danken, den zwakken, maar rijkbegaafden
man. Na zijn dood is zijn grootheid van geest het best
gebleken. Hij was een waardige zoon der dynastie, die
met Nederland zoo nauw verbonden is, een echte Oranje.
Was het wonder dat zijn heengaan ook Vollenhove
met duizenden in stad en land ten diepste ontroerde,
en hij in een treurzang over dien onvergetelijken vorst
„Leef, Willem, leef,
Ontbeer nogh lang de kroon van 't hemelsch hof.
Blyf lang met zorg, tot ’s werelts heil, beladen
Met last van uw dry kronen, elk tot lust,
Met arbeit, daar gansch Christenryk op rust.
Smaak lang deez’ vrucht van al uw groote daden;
Leef, Willem, voor Godts rijk en Neêrlants Staat:
Leef, Neêrlant, dier verknoght door eendragts banden
Leef, Hollant, als de kracht der Nederlanden:
Leef, 's Gravenhaag, als Hollants toeverlaat.
Sterk vryheitsmuur en bolwerk zonder muren
Tot dankbren dienst den hemel toegewydt.
Zo blijf Godts vrê, verdient door Christus stryt,
Den nydt, ten spyt van ’t helsche ryk, verduren.”