451
DE DUINCOMMISSIE 1847-1923
gezuiverd moest worden. In breede, rechte rijen zag men
dan de mannen, gewapend met een blikje en een mandje
in gebogen houding geleidelijk akker na akker afwerken.
Lupine wilde in de Oostduinen slechts matig groeien en
het heeft lang geduurd eer kunstmest, van wege de resul
taten, waardeering kon vinden in de oogen der opzichters.
In de oorlogsjaren was deze kunstmest weer niet te be
komen en behielp men zich met straatvuil uit Loosduinen,
dat dan per schuit aangevoerd, een vijftien meter hoog
moest worden opgekruid.
Enkele jaren heeft men een voordeeltje gehad, Toen
namelijk de Gevangenis in het duin eenmaal bewoond was,
mocht men daar, aanvankelijk om niet, de kostelijke waar
weghalen. Later ging men met de directie een contract aan,
luidendetot 31 Dec. 10 cent, daarna 20 cent per H.L.
Het meest werd echter gebruik gemaakt van turfmolm
en bagger.
En hadden nu al die opofferingen aan geld, zorg en
arbeid succes? 'k Geloof, dat honderden Hagenaars op die
vraag hun antwoord onmiddellijk eenstemmig bevestigend
zouden formuleeren en dan nog een aangename smaak-
herinnering in den zin zouden krijgen.
De gekweekte bieten, erwten, klaver en rogge werden
vaak publiek te velde verkocht, terwijl de haver de laatste
jaren diende voor ons eigen paardje, dat blind was.
De aardappelen werden aan particulieren geleverd. In
den aanvang veilde notaris De Pinto ze te velde, waarbij
dan voor het rooien en thuisbrengen 32 cent per H.L. werd
berekend. Over het geheel vonden ze gretig aftrek. De
contribuanten der instelling spraken met zeker eigendoms-
vertoon van „onze” aardappelen en waren verstoord,
wanneer ze door late bestelling niet meer geholpen konden
worden zij hadden ze immers al zooveel jaren betrokken
en betaalden gaarne hooger prijs dan de markt aangaf.
