283
Dr. D. F. SCHEURLEER 1855—1926.
naer redelick behooren
den kringh der simpele doctoren
een rechte Beurspylaer,
een Rentetreckerschaer,
i Bouckenschoonbevroeder,
Wiens pen in Nootenschrift zijns ziels beweegh vertelde,
Of andrer danspas met sijn maetbevel verzelde,
Die wort daer vroom herdacht, herlezen, jae herdruckt,
En aen een onverdiend vergeten weer ontruckt.
Eerst uyt- dan aengekleet door de Musyckhistorie
Erlangt er menigheen noch noyt ghenooten glorie.
Daer, trots den wijden baen, waerlanghs sijn oogen
[speuren
Kan oick mijn kleinen Haeg sijn eer en Liefd’ gebeuren:
Mijn rondomgroene buurt, mijn rondom steenen hout,
Hij kent ze van der Jeught, en kent ze zonder fout!
Dat ’s alles in dat Huys, die Voorhal voor de Kunst
Die Tempel van de Smaeck, waer echte Schoonheidsgunst
De beste schatten gaerd’, en doorgaet met te gaeren.
En garen doorgaen magh nogh ettelicke Jaeren!
Want d’Eeredoctor is van al dat gaern de Spil,
Waerom het draeyen moogh, zoolangh het draeyen wil
Een Eeredoctor die
Eer bijzet aen
Een Waereldsgunstelingh, i
Een leevend Örderbouck,
Een Printensnuffeldier, een
Een landlyck Waeterrot, een vreed’ge Zeeheltshoeder,
Musyckhistoricus, Historie’s Musikant,
Een warm Bewonderaer, schoon critisch van Verstandt,
Een altijt leerrijck Man, hoe hardt hij oick van leer treckt,
Tot slot een Hagenaer, die sijne Stadt tot Eer streckt!
So wordt de Eerenaam niet sleghts tot SCHEURLEER's Eer
Maer die reets Doctor sijn, verheft hij seecker méér
Hij is hun Standssieraetmoogh hen oyt leer-scheur
[scheiden
SCHEURLEER vereen’ hen tot gesamentlyck Verblijden