102 MEMOIRES EENER HAAGSCHE HUISONDERWIJZERES
had. Maar alle brieven ontving de rentmeester en na
tuurlijk beantwoordde hij ze zelf naar zijn eigen wil.
Mama wist hier niets van af. Onze huishouding was
een der kostbaarste in de geheele stad. Ik herinner mij,
zelden te voet te zijn uitgegaan. Iedere dag bracht mij
een of ander genoegen, een diner bij ons of bij anderen,
een bal of casino- of comedievoorstelling; mijn tijd
werd er uitsluitend aan gewijd, kleederen te kiezen, en
gekapt en gekleed te worden, bezoeken te ontvangen
en af te leggen, of lui op een canapé te liggen en een
roman te lezen. Voor de onbeduidendste nietigheid
belde ik om mij te laten bedienen, want mijn trots riep
mij toe: „Hiervoor zijn de domestiquen!”
Mijn gouvernante had, toen ik naar het klooster
ging, van grootmama de noodige meubelen ontvangen
en woonde de twee eerste jaren kosteloos in een huis
van ons. Daar had ze een instituut opgericht en groot
mama had bij al haar bekenden getracht mad.elle
Viethen gunstig aan te bevelen en was er als het ware
borg voor gebleven, dat deze zich in haar nieuwe be
trekking het geschonken vertrouwen algemeen waardig
zou maken. Het geluk was haar zeer dienstig: haar
instituut nam snel in bloei toe! lederen Zondag kwam
madelle Viethen bij ons te eten.
Ruim een jaar, nadat zij deze school had, kwam
mama ter oore, dat het gedrag van madelle Viethen
veel te wenschen overliet; haar werd ten laste gelegd,
dat zij ’s avonds officieren ontving. Grootmama liet
terstond madelle Viethen bij zich komen, sprak haar
als een moeder toe, bracht haar hetgeen zij gehoord
had onder het oog en teekende haar de schrikkelijk
nadeelige gevolgen, indien het gezegde waarheid be
vatte. Mijn gouvernante, die een geslepen intrigante
was, nam dadelijk den schijn der vervolgde onschuld
