114 MEMOIRES EENER HAAGSCHE HUISONDERWIJZERES
scherp antwoord,
de heer
ik een scherp antwoord, maar mijn doodsbleeke kleur
verried hem genoeg, wat er in mijn ziel omging. Die
edele en dankbare man! Hij had verdiend, dat ik, met
tranen van dankbaarheid in de oogen, zijn aanbod had
aanvaard. God heeft mij hard en rechtvaardig gestraft
voor mijn hoogmoed, ik gaf hem een kort, weigerend
antwoord. De man verliet mij, zichtbaar getroffen. ,,O,”
heb ik later menigmaal gedacht, ,,kon ik nu nog op mijn
knieën voor hem nedervallen en hem om vergiffenis
smeeken, nu het lot mij zoo diep heeft vernederd, dat
ik zelf van mijn arbeid leven moet.” Nadat Dicondie
vertrokken was, bad ik vurig tot God; tot kalmte ge
komen, besloot ik het voorstel mijner gouvernante aan te
nemen. Den volgenden morgen vertelde ik aan Gross
mann het onderhoud met Dicondie. Grossmann sprak
mij recht vaderlijk toe en wist mij rustig te stemmen. Den
dag daarop bracht mijn neef von Herwig mij naar
madelle Viethen; dit was de laatste tocht, dien ik in
mijn eigen rijtuig deed.Von Herwig zat zwijgend naast
mij en het eenigste, dat hij tot mij sprak, was: ,,Men
moet zich in alles weten te schikken!” De ontvangst bij
madelle Viethen was van beide kanten zeer gedwongen.
Von Herwig nam beleefd, maar koel en voornaam af
scheid van me, sprak nog een paar woorden met madelle
Viethen en... het rijtuig rolde weg. Toen het rijtuig
wegrolde, had ik een gevoel, als werd ik met ijskoud
water overgoten. Deze verschrikkelijke dag liep stil en
somber ten einde en ik dankte God, toen men aanstalten
maakte, zich ter ruste te begeven.
De hoofdpersoon in mijn nieuw tehuis was
Müller, kapelaan van den Dom; bij hem woonden de
prior Hungs, een oud, eerbiedwaardig geestelijke en de
heer Busch, een jong theoloog. Dan waren er nog in
huis drie studenten, waarvan de eene ongeveer 21 jaar
