EEN HAAGSCH DAGBOEK UIT DE OORLOGSJAREN 69
anders kreeg hij geen centen, net of de andere zeelui
die nu krijgen. Dat zijn nog eens kerels, dat ze ge
weigerd hebben. Enkele kapiteins weigerden ook onze
vlag in te halen. Op een schip hebben ze de Nederland-
sche vlag in de mast gezet en deze toen met zeep
ingesmeerd. De Amerikanen konden toen mastklimmen
als op de kermis.
Van N.1) is bericht gekomen met het zelfde convooi
als de brieven van Alfons. Zij schrijft haar dagverdee-
ling, bepalen wat ze eten zullen, de lijst maken van de
artikelen die gekocht moeten worden, de directie van
de fabrieken raadplegen enz.
De gewonden waren heel aardig, soms gingen ze
mee uit. Als ze ’s avonds naar Parijs ging kon dat wel,
maar dan moest ze een gewonde vragen haar weer te
halen. Die wilden dat wel doen. Er was één heel aardige
en die had haar geroepen om met zijn vrouw en familie
kennis te maken. De fuifjes ter eere van Dr. Steen van
Ommeren die weg ging, waren heel aardig; ze had
zelfs ook nog gezongen, durfde het niet te weigeren.
Nu zijn er weer bommen op Parijs geworpen, nog al
wat dooden, men zit weer in angst.
De menschen gaan eieren inleggen, die raken ook
op. De maximumprijs is 14 cent maar ze worden voor
16 verkocht.
De bakkers enz. kwamen vroeg, vanavond komt er
niemand meer. De winkels bezorgen niet. Ik zit den
heelen dag met een mantel aan, ’t is zoo koud en we
stoken niet meer. Het zeiltje op de tafel bij 't eten is
ook zoo koud. Vanmiddag gingen we de straat op
om warm te worden. Ma zag grijs van de kou. We
hebben straatbloemen gekocht voor Ma’s verjaardag.
Verpleegster in de Pré Catelan, de Nederlandsche ambulance
te Parijs.