EEN WOORD TOT DE LEDEN
21
vele andere om zijn
moeilijk, veel moeilijker dan voor
persoonlijkheid te handhaven.
En toch is het noodig. Wij moeten niet te gering den
ken over wat het typisch Nederlandsche element ge
durende eeuwen beteekend heeft in de cultuur van
Europa en wat het vasthouden aan deze traditie betee-
kenen kan ook in een, naar wij hopen, wederom sterker
internationaal getinte cultuur van de toekomst.
Niemand zal ons meer houden voor iets bijzonders,
wanneer wij ons zullen hebben opgewerkt tot Europea
nen zonder eigen kleur. Maar anders zal het blijven,
wanneer wij de zeer belangrijke taak, die wij nog steeds
in het internationale leven der volken hebben te vervul
len, waarnemen met al de kracht, die wij putten uit de
eigenheden, de typische karaktertrekken van ons volk.
Daarvoor is het zaak onze traditie te kennen, onze
eigenheid op te sporen en te weten, wat ons verbindt en
waarin wij verbonden zijn.
Hier zie ik een taak ook voor onze plaatselijke ge
schiedbeoefening.
Maar Gij begrijpt wel, dat ik hier met het uitspreken
van deze wenschen toch wel wat verder reik, dan zoo-
even. Ik zou haar immers willen zien omvatten alles wat
liefde voor en kennis van de traditie van eigen omgeving
kweeken kan.
Niet alleen het geven van inzicht in de historische
ontwikkeling en het wekken van belangstelling voor de
monumenten van geschiedenis en kunst, overblijfselen uit
het verleden, die ons nader vaak dan het gesproken of
geschreven woord met de schoonste tradities in contact
kunnen brengen; maar ook belangstelling voor de histo
rie van heden, die zoo gauw die van gisteren is: kennis
van de ontwikkeling en de ontwikkelings-mogelijkheden
van thans; in contact brengen niet alleen met de kunst
