I
LUGDUNUM BATAVORUM
131
Mid-
feest,
die streken wordt aangetroffen, waar bij het begin van
den Ijzertijd de Doriërs binnendrongen.
De zienswijze, dat het Lugnasad in wezen een Mid
zomerfeest zou zijn, wordt bevestigd door hetgeen de
lersche heldensagen omtrent Lug mededeelen. Lug kon
digt zich daarin zelf aan als de zomer en zijn gelaat wordt
vergeleken met de zomerzon of kortweg met de zon.
Waar zon en zomer zulke nauwverwante begrippen zijn,
dat men den zomer het jaargetijde van de zon zou kunnen
noemen, die dan als licht- en warmtebron de gansche
natuur beheerscht, het koren, de kruiden en het ooft doet
rijpen, maar ook de bronnen doet opdrogen, waardoor
sterfte onder vee en menschen ontstaat, laat een
zomerfeest zich moeilijk anders verklaren dan een
verband houdende met lichtvereering of zonnedienst.
Uitgaande van het Lugnasad, komen wij langs dezen
weg tot de conclusie, dat Lug een oude Keltische zonne
god moet zijn, wiens heilig huwelijk met de Moeder Aarde
of haar dochter de lersche naam voor Ierland „Erinn”
beteekent zoo iets als vet land als vruchtbaarheidsrite
telken jare op den eersten Augustus plechtig werd ge
vierd, om negen maanden later de geboorte van den
nieuwen zomer te kunnen begroeten 1). Dat Lug in de
U Volgens J. G. Frazer, The magic art and the evolution of kings
II (London, 1911), biz. 148 vieren de Oraons in Bengalen jaarlijks
het huwelijk van den zonnegod met de aardgodin. Bij de Blackfoot-
Indianen in Canada, wier voornaamste god de zon was, werd jaarlijks
een feest te zijner eere gehouden. Vier dagen vóór de nieuwe maan
in Augustus hield de stam halt en werd alle jacht stilgelegd. Er werd
een maagd uitgezocht, die de maan moest voorstellen, en op het feest
aan de zon uitgehuwelijkt werd. De dag vóór het groote feest werd
er een speciale hut gebouwd, welke als zonnetempel dienst deed. In
den tempel stond naast het altaar een bed, waar de zonnebruid op
sliep, en waaraan een droomorakel was verbonden. Zie aldaar, blz.
146-147.