LUGDUNUM BATAVORUM
141
J) O. Keller, Die antike Tierwelt II (Leipzig, 1913), biz. 102-103.
Blijkens het IJslandsche Landnama-Bok gebruikten de Vikings raven
om hun op zee den weg te wijzen. Hetzelfde gebruik vindt men in de
oud-Indische literatuur vermeld.
2) Te Megara, waar Apollo de voornaamste godheid was, heette
Apollo persoonlijk den stichter dier stad bij den bouw van de muren
te hebben geholpen. Soortgelijke legenden zijn bekend uit Byzantium
en Troje. Zie S. Solders, Der ursprüngliche Apollon (Archiv für
Religionswissenschaft XXXII, 1935), blz. 152-153.
3) De mir. ausc. 86, aangehaald in S. Reinach, Cultes, mythes et
religions I (Paris, 1905), blz. 76; cf. Renel, t.a.p., blz. 309-310.
bekend verondersteld mag worden, is de raaf het zinne
beeld van Apollo, speciaal in zijn functie als trekgod en
stichter van steden en kolonies i). Gelijk Apollo bij de
stichting van Kyrene, de hoofdstad van Cyrenaïca in
Noord-Afrika, aan de Grieksche kolonisten in de gestalte
van een raaf verscheen, een overblijfsel uit den tijd,
dat de Grieken net als de Galliërs hun góden in dieren
gedaante vereerden mogen wij dus in het verschijnen
van de raven bij de stichting van Lugdunum een teeken
van Apollo’s aanwezigheid vermoeden, dat de sage nog
eens onderstreept door de vermelding der aanwezigheid
van den mythischen koning Atepomaros 2). Uit een aan
Aristoteles toegedicht geschrift weten wij, dat de raaf
aan de Galliërs het geneesmiddel tegen pijlengift zou
hebben geleerd 3). Wat kan dit anders beteekenen dan
dat wij hier den door Caesar beschreven Gallischen
Apollo voor ons hebben, den oorspronkelijk ravengestalte
bezittenden licht- en heilgod, den god, naar wien Lug
dunum inderdaad Ravenberg kan zijn genoemd?
De uitspraak van Seneca omtrent den heuvel van
Fourvière, die altijd door de opgaande zon wordt gekust,
krijgt door het bovenstaande een nieuwe beteekenis. In
de Noorsche Skaldenpoëzie vinden wij immers de raaf,
